تا کجا در من ریشه دوانده ای؟

یه اشتباه از یه جایی شروع میشه آروم و بیصدا با خوشی  و خوش بینی . ینی حتی چیزای بدم خوب میبینی .‌‌ این اشتباه اونقدر ادامه پیدا میکنه و ریشه دار میشه تو جونت که وقتی میفهمی اشتباه بوده و تا چه حد در جونت ریشه کرده راهی جز نابود کردن و سوزوندن خودت برات نمیمونه.

اما برای تموم کردن این اشتباه و سوزوندن این ریشه به دوبرابر زمان احتیاج هست اونموقع آروم بود و الان با پاره کردن هر رگه از ریشه های این اشتباه یه داد یه اه یه شکوه ازم بلند میشه که از تو رفتارم و نوشته هام مشخصه.

این منی که میبینید داره ریشه های اشتباهش قطع میکنه ناراحت نیستم ولی دلیلای خوشحالیمم بین این تار و پود گم شده و تا هرس شدن کاملش طول میکشه تا بشم همون آدم قبل.